Παρακολουθήσαμε χθες, την αποχώρηση του Κάρολου Παπούλια και την ακύρωση της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη.
Δεν ήταν βέβαια η μοναδική εκδήλωση δυσαρέσκειας: τα ίδια και πολύ χειρότερα συνέβησαν σε δεκάδες σημεία, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Έντονες αποδοκιμασίες των « επισήμων », ρίψη αντικειμένων [αυγά, καφέδες κλπ] μαύρες κορδέλλες και αποχωρήσεις των πολιτικών ώστε να συνεχιστούν οι παρελάσεις. Σε όλη τη χώρα, ταυτόχρονα.
Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στην παραλιακή λεωφόρο της Θεσσαλονίκης ήταν οργισμένος, φώναξε συνθήματα και η ΕΛΑΣ δεν ήταν έτοιμη να τους διαλύσει με δακρυγόνα και ΜΑΤ, ως συνήθως. Δεν θα ήταν εφικτό, μπροστά στις κάμερες και « τους επισήμους », να γίνει τέτοια διαχείριση πλήθους. Όταν αποχώρησαν οι « επίσημοι » διεξήχθη ένα είδος παρέλασης, χωρίς το στρατιωτικό σκέλος.
Το « καλύτερο » όλων ήταν η δήλωση οργής του Προέδρου της Δημοκρατίας, που έγινε μπροστά στις κάμερες και την οποία όλοι παρακολουθήσαμε.
Τί μας λες, Κάρολε, οργίστηκες;
Λυπάσαι, Κάρολε;
Αισθάνεσαι ότι σε αδικήσανε, Κάρολε;
Εμείς δεν οργιζόμαστε κάθε μέρα δηλαδή, σε αυτή τη χώρα της οποίας είσαι ο θεωρητικός – έστω – ηγεμόνας; Ως τέτοιο δεν μας ζητάς να σε σεβόμαστε;
Εμείς δεν είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε καθημερινά σε αυτό το ΑΙΣΧΟΣ που φέρει την υπογραφή σου με πολλούς – κυριολεκτικούς και μη – τρόπους;
Σήμερα οργίστηκες, λες, επειδή ο κόσμος φώναζε « προδότες ».
Θα το δεχόμουνα εάν είχες πει έστω μισή λέξη όταν σώσαμε τον Λαυρεντιάδη και την Proton Bank. Είπες ή μήπως την έκανες τουμπεκί ψιλοκομμένο;;
Όταν οι σημερινοί βουλευτές αθωώνανε τον Άκη Τσοχατζόπουλο, δεν τόλμησες να κάνεις ούτε μισή δήλωση. Δεν ένοιωσες αρκετά οργισμένος τότε, ή μήπως « μαζί τα φάγατε »;;
Όταν έβλεπες να γκρεμίζεται όλο το κοινωνικό κράτος, και κάθε εργατικό κεκτημένο, δεν είπες κιχ. Αυτά δεν υποτίθεται ότι χτίζατε το ’80; Εσύ δεν ήσουνα τότε υπουργός και στην πρώτη γραμμή; Τώρα ξαφνικά ο 13ος μισθός έχει εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερο, μαζί με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Όταν διορίζανε τόσα πράσινα βύσματα στο γραφείο σου, δεν είδες τίποτα μεμπτό για να οργιστείς, έτσι; Αρκεί να σε γλείφουν αρκετά και να σε προσκαλούν στα εξοχικά τους για τσιπουράκι. Δεν ρίχνεις πρώτα μια ματιά να ξεβρωμίσεις πρώτα το Προεδρικό Μέγαρο από όσα λαμόγια μάζεψες γύρω σου, πριν μας κάνεις και παρατηρήσεις; Αν δηλαδή, μπορείς ακόμα να δεις, ξεμέθυστος.
Κάθε μήνα που βγαίνουν τα στατιστικά της ανεργίας, όταν λέμε ότι φεύγουν οι νέοι και δεν υπάρχει μέλλον, δεν φαίνεσαι να συγκινείσαι.
Δεν είδαμε να πας μία φορά, έτσι, για να κουβαλήσεις τις κάμερες, σε έναν ΟΑΕΔ. Σε ένα κέντρο εκπαίδευσης ανέργων. Να μιλήσεις με μία οικογένεια και να ρωτήσεις πώς είναι να τα βγάζεις πέρα με το επίδομα για 12 μήνες και μετά … τίποτα.
[Όταν δικαιούσαι επίδομα ανεργίας δηλαδή, γιατί π.χ. εάν είχες μαγαζί που έπεσε έξω κι έκλεισε (πρώην ασφαλισμένοι ΤΕΒΕ), το ελληνικό κράτος δεν θεωρεί ότι δικαιούσαι ούτε καν αυτό.]
Όταν υπέγραφες νόμους και διατάγματα που βυθίζουν τον κόσμο στην ανέχεια, δεν είχες οργιστεί. Γι’ αυτό άλλωστε και συνεχίζεις να το κάνεις, αδιαμαρτύρητα και χωρίς οργή. Ό,τι κι αν σου φέρουν μπροστά σου, το υπογράφεις. Αφού είσαι μια άβουλη μαριονέττα που δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, τότε γιατί σε έχουμε και γιατί σε πληρώνουμε, εσένα και όλη την κουστωδία σου; Τράβα σπίτι σου!
Οργίστηκες, λες Κάρολε.
Όταν επιβλήθηκε τέλος ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75%, σε ανέργους και φτωχούς, δεν είδες τίποτα άξιο οργής, έτσι;
Γιατί αυτοί, πρέπει να κόψουν το λαιμό τους και να βρουν τα 500-1.500 ευρώ που θα ζητήσει η εφορία, εκβιαστικά μέσω της ΔΕΗ, για να μην τους αφήσει στο σκοτάδι και στο ψύχος. Κάθε χρόνο. Απλά, επειδή δεν είναι άστεγοι. Γιατί όμως να οργιστείς από κάτι τέτοιο, δεν αφορά τον κύκλο των γνωστών σου, σωστά;
Όταν αυτοί που σε περιστοιχίζουν αποφασίσανε μέσα σε μια νύχτα να περικόψουν το 30% του εισοδήματος των ελλήνων δεν είχες τίποτα να πεις, Κάρολε.
Κάτι για « αναγκαίες θυσίες » επανέλαβες κι εσύ και « να καθαρίσουμε τα του οίκου μας ».
Καθάρισε το ΠΑΣΟΚ τα του οίκου του με τον Τάσο Μαντέλη;
Καθάρισε η Βουλή τα του οίκου της με τους 300 υπαλλήλους που προσέλαβε βυσματικά ο Πετσάλνικος; Όχι ως πραγματικές ανάγκες, αλλά ως άτομα που είχαν αρκετό βύσμα για να εργαστούν 10 μέρες σε κομματικό γραφείο στη Βουλή.
[Και το « εργαστούν » μην το πάρεις κυριολεκτικά, δεν ισχύει.]
Όταν οι δικαστές αφήνανε τον Μάκη Ψωμιάδη να φύγει (κατά το πρότυπο Ζήμενς κι αυτός) δεν είδαμε να εμφανίζεσαι στα κανάλια για δηλώσεις οργής. Μόνο εμείς οργιζόμασταν τότε, για τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά της Δικαιοσύνης.
Δήλωσες απογοήτευση Κάρολε.
Όταν κλείνανε δύο από τα πιο μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας αφήνοντας τον κόσμο στα χέρια των ιδιωτικών, δεν ακούσαμε να μιλάς. Όταν ανακοίνωσε περικοπές χιλιάδων κλινών στο ΕΣΥ ο Λοβέρδος, δεν βγήκες να μιλήσεις για τον κόσμο που θα αναγκαστεί να βρει χρήμα για ιδιωτικές κλινικές ή θα πεθάνει αβοήθητος.
Τί έγινε, Κάρολε; Δεν πιστεύω να έχεις φίλους γιατρούς με μετοχές σε ιδιωτικά μαγαζάκια;! Εεε;;
[Έλα μωρέ, ακόμα κι εγώ, η ασήμαντη έχω, και δεν θα έχεις εσύ;]
Όταν το ΕΚΑΒ απεργεί επειδή είναι απλήρωτο, όταν αναζητά ο κόσμος κρεβάτι σε εντατική και δε βρίσκει, όταν κλείνουν κλινικές σε δημόσια νοσοκομεία της περιφέρειας και αναγκάζεται ο κόσμος να πηγαίνει σε άλλο Νομό για να εξυπηρετήσει στοιχειώδη πράγματα όπως η αιμοκάθαρση, βρίσκεις κάτι που να σε εξοργίζει, Κάρολε; Διότι, ξέρεις, εμείς οι χαζοί, περιμένουμε να πεις κάτι για όλα αυτά.
Όταν πουλάνε τα πάντα όσο-όσο στα τζιμάνια φίλους επιχειρηματίες – επενδυτές, ούτε καν βήχεις. Στο μεταξύ, εσύ δεν είχες καμία ανάμιξη στα όσα γίνανε στην Ολυμπιακή, στον ΟΣΕ, στον ΟΤΕ, πουθενά. Ήσουνα αμέτοχος και ανήξερος στη λεηλάτηση του Κράτους και των δημοσίων πόρων. « Μελετούσες » τη δεκαετία του ’80, έτσι;
Όταν τα ΜΑΤ άφησαν για πάντα ανάπηρο (κουφό) έναν άνθρωπο που έκανε τη δουλειά του (δημοσιογράφος ήταν ο άνθρωπος και κάλυπτε διαδηλώσεις) δεν είχες οργιστεί.
Ούτε όταν πήγε η υπόθεση στη Βουλή & οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν ήξεραν τίποτα, ούτε όταν ο Παπουτσής δήλωσε ότι δεν έγινε και κάτι σπουδαίο (business as usual) … ούτε τότε δήλωσες οργισμένος. Αντιθέτως με μας, που είδαμε τον εαυτό μας ως το επόμενο θύμα των καβλωμένων ΜΑΤ και οργιστήκαμε, Κάρολε.
***
Ναι, τα έχω πάρει στο κρανίο με αυτό το ΑΡΧΙΔΙ που έχουμε για Πρόεδρο. Αλλά, τόσο ξεφτιλισμένη που είναι σήμερα η Δημοκρατία μας, ένα τέτοιο αρχίδι της αξίζει.
Ο κόσμος που φώναζε χθες, δεν στρεφόταν εναντίον του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο κόσμος στρεφόταν εναντίον του πιο ξεφτιλισμένου προέδρου που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. Εναντίον αυτού που αποδείχθηκε αχρηστότερος κι από τον Σαρτζετάκη.
Και, ασχέτως με το τί προσπάθησαν χθες να μας πείσουν τα ΜΜΕ και οι περισσότεροι πολιτικοί που μίλησαν σε αυτά, αν κάποιος ευτελίζει τους θεσμούς, είναι αυτοί που δεν τιμούν το ρόλο τους. Αυτοί που, σκαρφαλώνουν με οποιονδήποτε τρόπο – ακόμα και από καθαρή κωλοφαρδία – σε μία καρεκλίτσα και μετά γαντζώνονται πάνω της και περιμένουν χαιρετούρα και χαμόγελο.
Όχι, δεν είναι ΑΥΤΟΣ ο ρόλος του Προέδρου μιας χώρας που κλονίζεται, Κάρολε. Δεν είναι ΑΥΤΟ που περιμένει ο κόσμος από εσένα.
Σάλτα και γαμήσου, Κάρολε, « αγωνιστή » της πεντάρας.
Και μόνο το γεγονός ότι χρειάστηκε να μας πεις – απολογούμενος και πανικόβλητος – ότι είχες πολεμήσει στα 15 σου, λέει πολλά. Οι μεγάλοι άνδρες δεν μιλάνε οι ίδιοι για το τί αξίζουν: μιλάει η Ιστορία γι’ αυτούς. Κι εσύ είσαι ΤΟΣΟ μικρός, είσαι ένα σκουλήκι που, ελπίζω ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα παραλείψει, ως μαύρη παράγραφο.
Κάνε κάτι χρήσιμο για τον τόπο, Κάρολε: ψόφα, να γίνουν εκλογές.
Άδειασέ μας τη γωνιά και άσε να αναλάβει τη θέση κάποιος με αρχίδια. Κάποιος που να αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι όλα φρου-φρου και αρώματα.
***
Συνήθως δεν εκφράζομαι έτσι, αλλά ειδικά σήμερα, ειδικά για τον συγκεκριμένο, ακριβώς επειδή είναι ο « ύπατος άρχοντας » και ο πρώτος πολίτης της χώρας, μόνο αυτός ο χυδαίος λόγος του αξίζει. Οτιδήποτε άλλο θα έδινε τη λάθος εντύπωση ότι τρέφω έστω και μία σταγόνα σεβασμού στο πρόσωπό του.
Ειλικρινά, απορώ πώς δεν του έχει κάνει κανείς ακόμα μήνυση για εσχάτη προδοσία. Φαντάζομαι ότι τον προστατεύει το Νομικό πλαίσιο. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
***
Δε μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω τί είπαν και τί έκαναν τα κόμματα. Όλα. Είναι αδιάφορο και εντελώς άσχετο με το θέμα. Άλλωστε, αντέδρασαν όπως ήταν απόλυτα αναμενόμενο από το καθένα [τουλάχιστον, για όποιον παρακολουθεί τα στοιχειώδη της πολιτικής σκηνής στη χώρα].
Ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Το ότι τα κόμματα δεν έχουν πλέον τον έλεγχο των δράσεων και αντιδράσεων. Ακόμα και το ΚΚΕ με τις γνωστές μεθόδους, τις οποίες όλοι διαπιστώσαμε την περασμένη εβδομάδα στη γενική απεργία [πρωτόγνωρες μόνο για τους νέους, οι παλιοί τις είχαν ξαναζήσει], δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει αυτό που έγινε χθες. Και αυτό το τελευταίο είναι που τρομοκρατεί περισσότερο απ’ όλα τον πολιτικό κόσμο της χώρας.
***
Διαβάστε επίσης: http://omniatv.com/blog/281011-.html
Δώστε βάση στο εξής απόσπασμα:
Αυτό που συνέβη σήμερα ήταν το αναμενόμενο. Όπου πάνε οι του ΠΑΣΟΚ τρώνε γιούχα. Είτε πάνε σινεμά, είτε πάνε για φαγητό, είτε πάνε σε κάποια εκδήλωση, είτε πάνε στην παρέλαση ο κόσμος άμα τους βρει δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί. Αυτό ακριβώς έγινε και σήμερα. Μόνο που αντί να είναι σε κάποιο γραφικό ταβερνάκι να τρώνε ψάρια ήταν ως « άρχοντες του τόπου » στην παρέλαση…
Ο ισχυρισμός μου αυτός αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στα περισσότερα μέρη της χώρας όταν οι κυβερνητικοί αποχώρησαν η παρέλαση συνεχίστηκε κανονικά ενώ εκεί που δεν έγινε ήταν είτε λόγω άνωθεν πολιτικής εντολής είτε ως παράπλευρη απώλεια (ή ωφέλεια – όπως το δει κανείς) της σύγκρουσης μεταξύ διαδηλωτών και κυβερνητικών παραγόντων. Στη Θεσσαλονίκη μάλιστα έγινε τμήμα της παρέλασης.
***
Μία καλή συλλογή από τα βίντεο των διαμαρτυριών σε όλη τη χώρα:
***
Η καταγραφή των γεγονότων από τα ελληνικά ΜΜΕ:
Οξύ 
29 octobre 2011 at 13:45
Δεν αλλάζεις τον τίτλο και μερικά σημεία του κειμένου, για να μην μπλέξεις;
29 octobre 2011 at 13:56
Αν « μπλέξω » η υπερασπιστική μου γραμμή είναι αυτή:
Πόσο πανικόβλητο πρέπει να είναι το σύστημα για να απειληθεί το πολίτευμα από μία τριτοτέταρτη ιστολόγο που γράφει συνήθως για τα προσωπικά της;
Αν αποδειχθεί τόσο ετοιμόρροπο, τότε δεν έχουμε παρά να φυσήξουμε δυνατά για να γκρεμιστεί.
29 octobre 2011 at 14:43
Δε νομίζω ότι είναι θέμα τριτοτέταρτης μπλόγκερ αλλά θέμα τύχης. Δηλαδή αν τα κυβερνητικά επιτελεία τύχει να πέσουν πάνω στο κείμενό σου, και κατόπιν, σε δεύτερο χρόνο, αν θα πεισμώσουν ή θα βρουν την ψυχραιμία να σκεφτούν πως έτσι και σε κυνηγήσουν, τότε το κείμενό σου θα αναπαραχθεί σε όλο το ελληνικό ίντερνετ. Απ’ ό,τι θυμάμαι, ο Πάσχος πάντως σε διαβάζει!
Μπορεί και να μην έχεις πρόβλημα. Εξάλλου το « μπλέξιμο » δεν θα ‘ναι κάτι χειρότερο από μια ταλαιπώρια σε δικαστήρια και κρατητήρια, όχι το τέλος του κόσμου πάντως. Απλώς νομίζω ότι μπορείς να πεις ουσιαστικά τα ίδια πράγματα, αλλάζοντας όμως τα επίμαχα σημεία ώστε να μην έχει πάτημα ο κάθε Πάγκαλος να σε κατηγορήσει ότι προσβάλεις το πρόσωπο του ΠτΔ, το οποίο συνιστά αδίκημα (θυμάσαι την παλιότερη περίπτωση με τον Σαρτζετάκη που είχε κάνει μήνυση στον Χάρρυ Κλυν;). Συνήθως η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος. Εσύ αποφασίζεις. Σε κάθε περίπτωση, όλα να πάνε καλά εύχομαι.
Δε χρειάζεται να το δημοσιεύσεις αυτό το σχόλιο.
29 octobre 2011 at 15:18
Κοίτα, είναι σαφές ότι « αν πέσουν πάνω μου » θα ανακαλύψουν πολλά και άβολα. Τόσο άβολα για τους ίδιους, που θα προτιμήσουν να κάνουν ότι δεν με είδαν ποτέ. Ξέρεις τί ωραία θα « γράψω » εγώ στις κάμερες; Ξέρεις πόσο ακριβά θα τους κοστίσει να με « κόψουν » από τα κανάλια;
Δεν είμαι η ανυποψίαστη φοιτήτρια με τα πράσινα σταράκια εγώ. Τα κομματικά τους γραφεία τα ξέρω από μέσα, κι ας μην ήμουνα ποτέ μέλος.
Ξέρω πόσο εύκολο είναι να καταστρέψουν έναν πολίτη: αρκεί π.χ. ένα ψάξιμο του υπολογιστή του και μία αναφορά στην προσωπική του ζωή. Ας πουν ό,τι θέλουν για τη δική μου … θα την εμπλουτίσουν αν το κάνουν.
Το ότι έχω π.χ. στη βιβλιοθήκη μου τον τόμο με τις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη (εκδ. Κάκτος) δίπλα στα βιβλία του Ανδρέα Παπανδρέου και του Αλέξη Μητρόπουλου (για το ασφαλιστικό, το συνδικαλιστικό κίνημα κλπ) θα κάνει πολύ ωραία είδηση. :)
Ας κοπιάσουν, λοιπόν, αν αντέχουν και θα λογαριαστούμε. :)
Δεν θα το κάνουν όμως, επειδή είναι πολύ φτηνότερο να με αγνοήσουν. Αύριο θα είμαι ήδη old news.
29 octobre 2011 at 15:40
Κι εδώ τα είχα ψιλοχώσει, αλλά πάλι επέλεξαν να κάνουν ότι δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν ακούνε. Όχι τυχαία.
https://esp0ir.wordpress.com/2010/06/08/ta-rousfetakia-tou-petalwti/
29 octobre 2011 at 15:02
Απόσπασμα από μία πολύ καλή ανάρτηση του Σωτηρόπουλου (e-lawyer) για τα χθεσινά:
Ολόκληρο εδώ: http://elawyer.blogspot.com/2011/10/blog-post_28.html
Ένα μεγάλο πλήθος αποδοκίμασε σήμερα σε διάφορες παρελάσεις τους πολιτειακούς παράγοντες, τους « επίσημους » που εκπροσωπούν το κράτος. Πράξεις πρωτοφανείς στην ιστορία της εθνικής γιορτής. Εξυβρίσθηκε ακόμη κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Παπούλιας. Κατά δήλωσή του, τον αποκάλεσαν « προδότη », πράγμα που θεώρησε ντροπή και του προκάλεσε λύπη, επειδή ο ίδιος, όπως δήλωσε, πολέμησε τον ναζισμό και τον φασισμό εντασσόμενος από την ηλικία των 15 ετών στην εθνική αντίσταση. Δυστυχώς, ο κύριος Πρόεδρος αναγκάστηκε να εξηγήσει λοιπόν, για ποιο λόγο δεν είναι προδότης (αλλά ήρωας, όπως υπενόησε με την αναφορά στο ηρωϊκό παρελθόν του κατά τη διάρκεια του πολέμου). Φαίνεται πως, τώρα πια, κανείς δεν συγκινείται ενεργά από τις ηρωϊκές πράξεις που τέλεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πριν από 70 χρόνια, γιατί αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι πια το παρελθόν, αλλά το παρόν και το μέλλον. Ο κ. Παπούλιας αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τον χώρο της παρέλασης στην Θεσσαλονίκη, την οποία είπε ότι « τιμάει » κάθε χρόνο αυτή τη μέρα. Αυτά είναι τα λάθη των πολιτικών της γενιάς του Προέδρου και όλων των υπόλοιπων: θεωρούν ότι μας « τιμούν » με την παρουσία τους, ενώ θα έπρεπε να επιδιώκουν οι ίδιοι να τιμώνται από τον λαό.
Ο κ. Παπούλιας δεν κατόρθωσε σήμερα να εγγυηθεί, σε συμβολικό έστω επίπεδο, την εθνική ενότητα και την ομοψυχία. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν βρίσκεται στη συγκεκριμένη θέση ύστερα από τα γνωστά μικροκομματικά παιχνίδια των δύο μεγάλων κομμάτων και την διελκυστινδα για την εργαλειακή χρήση του Συντάγματος και την πρόκληση πρόωρων εκλογών. Η εκλογή του κ. Παπούλια δεν βασίστηκε, λοιπόν, σε κάποιου είδους ουσιαστική ομοφωνία της εθνικής αντιπροσωπείας για την προσωπικότητά του, αλλά περισσότερο σε βολικές συνεννοήσεις που εξυπηρέτησαν τους πολιτικούς αρχηγούς κατά τον σχεδιασμό των κομματικών τους συμφερόντων. Ο κ. Παπούλιας είναι ένας ήπιος πρόεδρος, κατάλληλος για μια ηπιότερη περίοδο. Σε μια περίοδο συγκρουσιακή και αμφιλεγόμενη, θα έπρεπε να επιδεικνύει άλλες ικανότητες, ώστε να είναι αποδεκτός. Για παράδειγμα, αναπέμποντας στη Βουλή αντισυνταγματικά νομοσχέδια.
Δεν είναι, βέβαια, ο μόνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που δεν μπορεί να εκφράσει το σύνολο του έθνους, αλλά είναι ο πρώτος που αποδοκιμάζεται τόσο έντονα και αποχωρεί από μια τελετή εθνικής μνήμης. Το χειρότερο είναι ότι αντί να κάνει την οποιαδήποτε αυτοκριτική, επιχειρεί να μειώσει τα περιστατικά, αποδίδοντάς τα σε « μειοψηφίες ». Η κρίση του αυτή, αλλά κυρίως η συγκεκριμένη αντίδραση, δείχνει πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκεται ο αρχηγός του κράτους. Το « πρόβλημα » δεν είναι αν οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες είναι μειοψηφία ή πλειοψηφία, αλλά ότι δεν υπάρχουν άλλοι πολίτες που να τους αποτρέπουν από τις πράξεις αποδοκιμασίας. Οι μόνοι που συμπαρίστανται στον Πρόεδρο, αλλά και γενικότερα στους πολιτικούς που υφίστανται την λαϊκή κατακραυγή, είναι οι εργαζόμενοι για την ασφάλειά τους κι όχι οι πολιτικοί υποστηρικτές τους. Προφανώς θα υπάρχουν και υποστηρικτές, αλλά δεν αναλαμβάνουν τον κίνδυνο να αντιδικήσουν με τους διαμαρτυρόμενους ή να προστατεύσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους πολιτικούς. Αυτό είναι εκείνο που θα πρέπει να σκεφτούν οι πολιτικοί, και πριν από όλους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας: για ποιο λόγο μείνανε άραγε « μόνοι » τους και δεν τους υποστηρίζει πλέον κανείς. Καθώς και αν υφίσταται ακόμη η « νομιμοποίηση » που τους παρείχε η διαδικασία της ανάδειξής τους.
Είναι να αναρωτιέσαι, εάν γίνουν εκλογές, πώς θα μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν με τους ψηφοφόρους. Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας φυγαδεύεται από την παρέλαση σε μια εθνική γιορτή, πραγματικά βρισκόμαστε σε μια οριακή στιγμή. Ταυτόχρονα όμως, οι πράξεις αυτές καταδεικνύουν και το όριο της αναπαραγωγής ξεπερασμένων εκδηλώσεων, όπως οι παρελάσεις. Παρέλαση χωρίς ψυχολογική επιβολή και καταναγκασμό δεν υφίσταται. Είναι ένα καθαρά φασιστικό κατάλοιπο, το οποίο εκ των πραγμάτων ευνοεί ομαδικές αντιδράσεις όχλου, όπως αυτή που είδαμε σήμερα. Ο κ. Παπούλιας θα μπορούσε να προσφέρει μια αξιόλογη υπηρεσία στο έθνος, εάν με αφορμή τα σημερινά γεγονότα έκανε την αυτοκριτική του και ζητούσε την κατάργηση αυτού του ξεπερασμένου θεσμού που όχι μόνο δεν θυμίζει τον αγώνα για την ελευθερία, αλλά αντίθετα αποτελεί διατήρηση των υπολειμμάτων του φασισμού και του ναζισμού. Δεν πρόκειται να το κάνει βέβαια, γιατί δεν μπορεί να υπερβεί όλο το σύστημα, το οποίο τον τοποθέτησε στο ύπατο αξίωμα. Αναμένουμε τους πολιτικούς που θα έχουν το έρμα να προβούν σε μια τέτοια σοβαρή ανατροπή.
Διαβάστε το ολόκληρο, αξίζει: http://elawyer.blogspot.com/2011/10/blog-post_28.html
29 octobre 2011 at 16:38
« Ειλικρινά, απορώ πώς δεν του έχει κάνει κανείς ακόμα μήνυση για εσχάτη προδοσία. »
Του έχουν κάνει ήδη μήνυση για εσχάτη προδοσία.
http://tinyurl.com/3msa3f5
29 octobre 2011 at 17:15
Ευχαριστώ για το σύνδεσμο. :)
29 octobre 2011 at 17:09
Πολύ καλό άρθρο μπράβο έτσι θέλουνε αυτοί οι πολιτικοί!!!
29 octobre 2011 at 17:16
Δεν είναι πολύ καλό. Πολύ καλό είναι αυτό του Σωρηρόπουλου. Το δικό μου είναι πολύ χυδαίο. Εκ προθέσεως.
30 octobre 2011 at 13:33
Τα ‘θελε και τα άκουσε! Βλέπεις, υπό πίεση, χάνεται το πολιτικό τακτ (αυτό που με τόσο κόπο και ιδεολογία προσπαθεί να ενώσει τα αφεντικά και τους εκμεταλλευόμενους αυτού του τόπου) και ξεκινούν οι αυτοαναφορές. Εντάξει, μεταξύ μας, δεν περίμενα κάτι περισσότερο.
30 octobre 2011 at 14:22
Και λίγα άκουσε.
Για να διατηρηθεί το τεχνηέντως κατασκευασμένο από « γραφεία » πολιτικό τακτ έπρεπε να είχε σιωπήσει και να αφήσει τα ίδια γραφεία να εκδόσουν μία ανακοίνωση κατανόησης. Αλλά δεν το έκανε.
Ούτε κι εγώ περίμενα περισσότερα από τον συγκεκριμένο.
Παρατήρηση: οι αυτοαναφορές τελικά είναι αναπόφευκτες στην Ελλάδα. Το « ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;;; » μας έχει ποτίσει, βαθύτατα, σε κάθε επίπεδο. :)
30 octobre 2011 at 13:51
Τη γνώμη μου αγαπητή espoir την έγραψα στο μπλογκ μου… Εν είδη τιμής… (γλείψιμο reloaded…). Διαφωνώ πάντως κάθετα με τα τρεξίματα που λέει ο απο πάνω. Ότι μπορεί να το ρίξουνε σε κάνα μαλακιλίκι και να την τρέχουνε μπορούν… Αλλά
α. εδώ δε μπορούν να μαζέψουν τον κόσμο που βγαίνει και τους κράζει πρόσωπο με πρόσωπο
β. γενικώς προσπαθούν να κλείνουν μέτωπα και όχι να ανοίγουν και άλλα
γ. έχει έτοιμη ήδη επιτροπή αλληλεγγύης να τα κάνει όλα πουταναριό
δ. και τέλος άλλη όρεξη δεν έχουν να ακούγετια παγκόσμια ότι φιμώνουν μπλόγκερ και άλλα τέτοια…
Τις καλημέρες μου…
30 octobre 2011 at 14:49
Μερσί, το είχα δει από το πρωί. :)
α) η οργή της στιγμής που εκτονώνεται σε κάποια συνθήματα δεν τους πειράζει τόσο όσο η πιο μόνιμου είδους ζημιά: αυτή π.χ. μπροστά στις κάμερες, που θα μείνει δια παντός στο youtube και σε αρχεία υπολογιστών χιλιάδων χρηστών.
β) σωστό
γ) αυτό να δω και τί στον κόσμο! Να γράφει « λεφτεριά στην εσπουάρ » με στένσιλ στα Εξάρχεια και μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη, λόγω υστεροφημίας.
δ) καλά, εκεί θα πέσει ΠΟΛΥ γέλιο. Είναι να μην πάρω φόρα κι αρχίσω να μπλογκάρω για τα χάλια τους με αγγλογαλλική μετάφραση. :)
30 octobre 2011 at 21:12
1) Τη Μαρίνα πάντως την έτρεξε ο Όθωνας για το αυγό που του ‘ριξε – δεν το φανταζόμουνα, περίμενα ότι μετά 1-2 μέρες, θα του περνούσε ο θυμός. Στα κανάλια που έπαιζαν τη διαφήμιση του Σεφερλή, έστειλε εξώδικα ο Πάγκαλος. Και δε θυμάμαι σε πιο πρωινάδικο ήταν πριν λίγο καιρό, ο Πάγκαλος απειλούσε μια ακροάτρια που τον έβριζε, πως θα ελέγξει τα φορολογικά της στοιχεία να δει αν κλέβει. Νομίζω πως οι τύποι είναι αγριεμένοι.
2) Κρίνω πως μπορείς να πεις ουσιαστικά τα ίδια πράγματα, χωρίς όμως τα επίμαχα σημεία. Η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος – αυτό, τουλάχιστον, εφαρμόζω εγώ στη ζωή μου.
3) Αν τώρα θέλεις να το δεις ακτιβιστικά, τότε νομίζω ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο ένας τίτλος « Ψόφα, Κάρολε! ». Ο ακτιβισμός είναι και λίγο διπλωματία. Να ακουστεί ότι φιμώνουν μια μπλόγκερ, εντάξει, όμως με τον συγκεκριμένο τίτλο χάνεις πόντους.
30 octobre 2011 at 21:54
1) Ναι, το έμαθα. Είναι αγριεμένοι, αλλά εξαρτάται από την ατζέντα. Ζυγίζουν κόστος κάθε φορά, είμαι σίγουρη. Ειδικά ο Πάγκαλος, δεν κάνει τίποτα τυχαία, έχει αναλάβει τους αντιπερισπασμούς. Θέμα timing.
2) Φυσικά και μπορώ. :)
3) « Ψοφάνε » κάθε μέρα οι έλληνες: αυτοκτονούν από απελπισία, δε βρίσκουν κρεβάτια στα δημόσια νοσοκομεία, δεν έχουν αρκετά για θέρμανση ή για καλή διατροφή, δεν τους φτάνει η σύνταξη για να δώσουν 5 ευρώ εισιτήριο στο ΕΣΥ, δεν χρηματοδοτούνται οι μονάδες του ΚΕΘΕΑ, κλείνουν μονάδες ψυχικής υγείας, οι ηλικιωμένοι δεν έχουν για τα φάρμακα, στα παιδιά ζητάνε λεφτά για να βάλουν πετρέλαιο στα σχολεία κ.ο.κ.
Σαν τα σκυλιά ψοφάνε.
Κάποτε το να πεθαίνεις για τον τόπο σου ήταν τιμή. Ο Κόδρος, ο τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας, το έκανε χωρίς να του ζητηθεί.
Δεν αποτελεί άριστο παράδειγμα;
30 octobre 2011 at 20:41
Τα σέβη μας. Πάρα πολύ ωραίο κείμενο.
30 octobre 2011 at 21:55
Μερσί. Βρίσκω πολύ περιεκτικότερο το δικό σας ιστολόγιο. :)
31 octobre 2011 at 19:51
Αν δεν ήμασταν καταραμένα από μικρά να ασχολούμαστε με « τα κοινά » και να προκύπτει και μια αυταρέσκεια από αυτήν την ενασχόληση, νομίζω θα προτιμούσαμε τον πιο προσωπικό, αλλά εξίσου περιεκτικό, λόγο που επιλέγεις. Και η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι ξεκινήσαμε την έντυπη έκδοση του cognord, αλλά κάποια στιγμή το ξεχάσαμε…
31 octobre 2011 at 20:09
A, ναι … η πολυτέλεια της ανωνυμίας. :)
Αντιλαμβάνομαι πλήρως. Έχω περάσει από « εκεί ». :)
31 octobre 2011 at 09:16
Αν ζούσε η μαλβίνα κάραλη ίσως να έγραφε κάτι ανάλογο για τον σημερινό πρόεδρο
31 octobre 2011 at 13:42
Κι εμένα μου άρεσε η Μαλβίνα. Περισσότερο επειδή κυριαρχούσε επί του λόγου.