ρεφορμιστικά, πάντα

Κατόπιν της κριτικής που μου άσκησαν ορισμένοι – ελάχιστοι, είναι αλήθεια – σχετικά με την ανάρτηση σχετικά με τον Κάρολο Παπούλια και την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, νομίζω ότι πρέπει να κάνω μερικές διευκρινίσεις.

[Αναφέρομαι κατά κύριο λόγο σε σχόλια που έγιναν εδώ, αλλά όχι μόνο.]

** Η ανάρτηση ήταν χυδαία και γι’ αυτό περιείχε το ακόλουθο disclaimer:

« Συνήθως δεν εκφράζομαι έτσι, αλλά ειδικά σήμερα, ειδικά για τον συγκεκριμένο, ακριβώς επειδή είναι ο „ύπατος άρχοντας“ και ο πρώτος πολίτης της χώρας, μόνο αυτός ο χυδαίος λόγος του αξίζει. Οτιδήποτε άλλο θα έδινε τη λάθος εντύπωση ότι τρέφω έστω και μία σταγόνα σεβασμού στο πρόσωπό του ».

Κάποιες φορές, το μέσο είναι το μήνυμα.

Ο σεβασμός κερδίζεται ή χάνεται και ο Παπούλιας έκανε ό,τι μπορούσε για να χάσουμε όποιο σεβασμό μπορεί να είχαμε, από κεκτημένη ταχύτητα, έστω. Πρέπει κάποτε να μάθει τί γλώσσα μιλάνε οι πολίτες σε αυτό το κράτος του οποίου ηγείται, όταν τους έρχεται το χαρτί της εφορίας.

Σε αντιδιαστολή, θυμίζω τον [δεξιό] Κωστή Στεφανόπουλο και ρωτάω τον καθένα εξ υμών να σκεφτεί εάν θα είχε τη διάθεση να τον χαρακτηρίσει προδότη ή να τον μεμφθεί με οποιοδήποτε τρόπο.

Το πώς πορεύεται και/ή πολιτεύεται ο καθένας μας, ορίζει τον τρόπο με τον οποίο τον κρίνουν.

** Η ανάρτηση αφορούσε αποκλειστικά και μόνο τις δηλώσεις του Παπούλια. Τίποτα άλλο πέραν αυτού.

Ναι, το ξέρω αυτό που είπατε πολλοί εξ υμών ότι « Δεν περιμέναμε τίποτα επί της ουσίας από τον Παπούλια ». Ότι είναι ανύπαρκτος. Έχουμε συνηθίσει στην ανυπαρξία του. Γι’ αυτό και κάθε του σχόλιο έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, όταν γίνεται. Όχι λόγω περιεχομένου, αλλά λόγω συχνότητας.

Τονίζω εδώ για όποιον δεν το παρατήρησε, ότι δεν έκρινα τον Παπούλια για τα πεπραγμένα του πριν ανέλθει στο συγκεκριμένο αξίωμα. Ούτε καν για την πρώτη του πενταετία. Δεν ανέφερα εγώ – όπως κάνουν άλλοι – τα δανεικά στον Ανδρέα για τη βίλα της Αγράμπελης, ούτε και τα πάρε δώσε με τον Μιλόσεβιτς.

Τα πεπραγμένα του Προέδρου κρίνω, αποκλειστικά και μόνο, και τον βρίσκω εγκληματικά και προδοτικά ανεπαρκέστατο και ασυνεπέστατο.

** Δεν ασχολήθηκα με το θέμα των παρελάσεων, εάν πρέπει να γίνονται ή όχι και γιατί. Δεν το έθιξα καθόλου, για να μην « απλωθεί » άσκοπα η ανάρτηση και χαθεί σε επιχειρηματολογία που δεν ήταν της παρούσης. Εάν θέλετε, θα το συζητήσω σε άλλη ανάρτηση.

** Δεν ανέφερα καθόλου ποιος ήταν εκείνος που έκανε τη διαμαρτυρία [φασιστρόνια όπως λένε κάποιοι, ο ΣΥΡΙΖΑς όπως λένε άλλοι, σκέτοι πολίτες, εξωγήινοι ή αλλοδαποί], επειδή τελικά, δεν είχε και καμία σχέση με το θέμα, δηλαδή με την αντίδραση του Παπούλια.

Ούτε και είναι απλό να πεις, όταν γίνονται διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα, από τους πολίτες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, ποιος ήταν εκεί στη Θεσσαλονίκη, στη συγκεκριμένη φάση.

Και τελικά όποιος κι αν ήταν, ό,τι κι αν είχε ψηφίσει, έτσι έπρεπε να αντιδράσει ο Πρόεδρος; Δεν είναι ένας ουδέτερος « καλός και αγαθός παπούλης » που μοιράζει δώρα στα παιδιά [των υπαλλήλων του Προεδρικού Μεγάρου] κάθε Χριστούγεννα. Είναι ο αρχηγός του κράτους.

** Η πορεία του Κάρολου Παπούλια ως Πρόεδρος, έχει καταγραφεί αναλυτικά από τα ΜΜΕ και κάθε του δήλωση θεωρείται « σημαίνουσα παρέμβαση στην πολιτική ζωή του τόπου ».

Ως εκ τούτου, επαναλαμβάνω ότι το γεγονός ότι τόσο διάστημα ΔΕΝ έχει παρέμβει, δίνει πολύ μεγαλύτερη έμφαση στο γεγονός ότι επέλεξε να κάνει δηλώσεις για το θέμα της διαμαρτυρίας της 28ης.

Αν είχε ράψει το στοματάκι του, όπως κάνει τόσο καιρό, θα είχε διατηρήσει μία … ας την πούμε « συνέπεια ». Θα ήταν συνεπής στη σιωπή του.

** Δεν σχολίασα τις αντιδράσεις των κομμάτων. Δεν έχουν καμία σχέση με την αντίδραση του Παπούλια.

** Δεν ζήτησα κατάλυση του πολιτεύματος.

Αντιθέτως, έχω με συνέπεια υποστηρίξει [εδώ και πολλούς μήνες για όποιον διαβάζει το Οξύ ή με παρακολουθεί στο twitter] ότι η καθολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και ΟΛΩΝ των πολιτικών, μας οδηγεί σε καταστάσεις μεσοπολέμου και καμμένου Ράιχσταγκ. Με τους φασίστες να καραδοκούν στη γωνία και να τρίβουν τα χέρια τους.

Δυστυχώς όμως, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι έβαλαν τα χέρια τους και βγάλανε τα μάτια τους, απαξιώνοντας το δημόσιο τομέα και κάνοντας τον κόσμο να πει « πουλήστε τα, να γλιτώσουμε », έτσι κάνανε και οι πολιτικοί: αυτοακυρώνονται καθημερινά με τις πράξεις τους.

Οι βουλευτές ψηφίζουν σαν πρόβατα στο μαντρί όπως τους υποδείξουν οι ηγεσίες των κομμάτων και όχι αυτόνομα [κατά συνείδηση, εκπροσωπώντας τους ψηφοφόρους που τους ανέδειξαν], όπως ορίζει το Σύνταγμα. Ούτε καν διαβάζουν, ούτε καν ξέρουν τί ψηφίζουν. Το παραδέχονται συχνά οι ίδιοι.

Εάν κανείς τολμήσει να διαφωνήσει ελάχιστα, αποπέμπεται προς παραδειγματισμό (όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ, σε όλα τα κόμματα). Πρόκειται για μία από τις πλέον αισχρές πρακτικές που καταλύει το Σύνταγμα και τους Νόμους.

Όταν λοιπόν οι πολιτικοί αυτο-αναιρούνται και αυτοεξευτελίζονται καθημερινά, αθωώνοντας με τιμή και δόξα τον κάθε Τσοχατζόπουλο, Αλογοσκούφη και Ρουσόπουλο, λογικό κι επόμενο είναι να υπάρχει έντονη και οργισμένη αντίδραση του κόσμου.

Διότι, όσο υπνωτικό κι αν μας πλασάρουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, δεν έχουν πλέον το μονοπώλιο στο πλασάρισμα της [μασημένης] είδησης. Ο κόσμος μπορεί να ενημερωθεί κι από άλλες πηγές και μπορεί να διακρίνει το εξωφρενικό των ισχυρισμών των εκτελούντων διατεταγμένη υπηρεσία σχολιαστών [δημοσιογράφους δεν τους λες, εφόσον δεν λένε ειδήσεις αλλά γνώμες].

Η σημερινή κυβέρνηση φέρεται με ασυνέπεια και αυταρχισμό. Έχει καταλύσει το Σύνταγμα, όπως είχε κάνει και η προηγούμενη άλλωστε, σε πολλά επίπεδα. Κι επειδή γνωρίζουν καλά ότι δεν διαθέτουν ούτε το στοιχειώδες λαϊκό έρεισμα που θα τους έβγαζε νικητές σε μία εκλογική αναμέτρηση, δεν σκοπεύουν να κάνουν κάτι τέτοιο.

Όχι βεβαίως επειδή τους έχει πάρει ο πόνος για τη χώρα. Οι μισοί επειδή δεν θέλουν να χάσουν το βόλεμα, τη θεσούλα, τα βουλευτικά συντάξιμα χρόνια, το κοινωνικό στάτους κλπ. Οι άλλοι μισοί, επειδή εκτελούν τις εντολές των αφεντικών τους [του Κεφαλαίου] και δεν έχουν τελειώσει ακόμα το ξεπούλημα, ούτε το ξήλωμα που έχει αποφασιστεί. Ξήλωμα του κοινωνικού κράτους και του – όποιου υφιστάμενου – θεσμικού πλαισίου υπέρ του λαού και των δημοκρατικών ελευθεριών.

** Ο μόνος που είναι σε θέση να κάνει κάτι για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, χωρίς να μιλάμε για βίαιη επανάσταση και κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων, είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Θεσμικά [σύγκληση αρχηγών κλπ] εξωθεσμικά [με διάγγελμα] … με ή χωρίς δυσκολία [παρασκηνιακές αντιδράσεις] … είναι ο μοναδικός που, εάν μπορούσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα προκαλούσε εξελίξεις και θα έδινε στον κόσμο μία ελπίδα ότι κάποιος είναι « με το μέρος του ».

Αντί αυτού, διαπιστώνουμε ότι απαξιεί. Αγνοεί πλήρως την αγωνία των κατώτερων στρωμάτων, αφού ποτέ δεν είχε σχέσεις μαζί τους. Πόσο μάλλον τώρα, που έχει απομονωθεί σε μία φούσκα, με κόλακες και καλοθελητές.

Μιλάμε για την πιο ακριβή « γλάστρα » των Βαλκανίων.

[Δεν λέω της Ευρώπης, γιατί υπάρχει ακόμα η Βασίλισσα της Αγγλίας, αν και πιστεύω ότι αυτή κάνει κάτι χρήσιμο πότε πότε. Της έχει μείνει κουσούρι να παρεμβαίνει, κοντεύει 60 χρόνια στο θρόνο.]

Και άντε, να το δεχτώ ότι είναι γλάστρα. Να δεχτώ ότι ο άνθρωπος είναι ανίκανος και κατώτερος των περιστάσεων. Διακοσμητικός.

Πέρναγε απ’ έξω, είδε φως και μπήκε. Μην έχουμε αυταπάτες, έτσι ακριβώς έγινε: ήταν ο μόνος « βολικός » εν ζωή πολιτικός για τα 2 [πρώην] « μεγάλα κόμματα ».

Θα έπρεπε να έχει βουλώσει το στόμα του και να έχει αφήσει τον κόσμο να διαδηλώσει. Θα έπρεπε να σεβαστεί τα προβλήματα αυτών που « κυβερνά » και όχι να κάνει τέτοιες ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΕΣ και εντελώς αναίσθητες δηλώσεις.

Δεν με νοιάζει το « παράπονό του » και το « δάκρυ » του, επειδή αυτό το παράπονο και το δάκρυ το έχουν όλοι οι συνομίληκοί του όποτε πάνε για να τους γράψουν τα φάρμακα στο ΙΚΑ. Στοιβάζονται και εξευτελίζονται.

Και οι δικοί μας παπούδες πολέμησαν το 40 και δεν τους αξίζει να τους φέρεται το κράτος έτσι, σαν να ήταν προδότες, κάθε μέρα. Αμφότεροι οι δικοί μου, αρκετά μεγαλύτεροι σε ηλικία από τον Παπούλια, ανήκαν στον στρατό της εποχής. Στην πρώτη γραμμή, όχι στα βύσματα. Αν θέλω να δω ήρωες – έτσι, για να τους φέρω σε αντιδιαστολή με τους προδότες – ξέρω καλά πού να κοιτάξω.

Τον θεσμό που καλείται να εκπροσωπήσει ο Παπούλιας, ο ίδιος τον είχε εξευτελίσει με τη στάση του τόσο καιρό και του έδωσε το τελειωτικό χτύπημα με όσα αψυχολόγητα είπε την Παρασκευή.

Βάζω στοίχημα ότι οι επικοινωνιολόγοι που τον παρακολούθησαν να ανοίγει το στόμα του μετρούσανε τα φάουλ το ένα μετά το άλλο. Και τρέχανε μετά να τα μπαλώσουν δίνοντας « γραμμή » χειρισμού του θέματος στα κανάλια.

Ο Παπούλιας την Παρασκευή διαχώρισε τη θέση του και τάχθηκε ΑΠΕΝΑΝΤΙ από τους Έλληνες. Καθαρά και ξάστερα.

Τόσο καιρό ξέραμε ότι δεν είναι μαζί μας. Την Παρασκευή τάχθηκε εναντίον μας.

Όχι μόνο αυτό, αλλά ουσιαστικά μας είπε ότι μας κάνει και χάρη … ότι μας « τιμά ». Είναι τέτοια η έπαρση των πολιτικών μας, που νομίζουν ότι μας κάνουν χάρη.

Αλλά ξέρετε: αυτά άκουγε να του λένε οι κόλακες που έχει μαζέψει γύρω του, αυτά επανέλαβε στις κάμερες. Όταν είσαι επιρρεπής στο γλείψιμο, κάποια στιγμή, νομοτελειακά, βγαίνει και προς τα έξω αυτό.

** Το ξέρω ότι η προηγούμενη ανάρτησή μου ήταν σκληρή και το ύφος της χυδαίο. Είμαι σε θέση, όταν το επιθυμώ, να γράψω εξίσου « δυναμικά » αλλά πιο « κόσμια ». Να μην « κινδυνεύω » κιόλας, με αυτεπάγγελτη κατηγορία για προσβολή των θεσμών [του πολιτεύματος, του προέδρου κλπ].

Ωστόσο, όπως επανέλαβα, η επιλογή του ύφους ήταν εσκεμμένη. Ήθελα να τονίσω και με αυτό τον τρόπο, την παντελή έλλειψη σεβασμού. Την όποια τελευταία ρανίδα έχει ριζώσει μέσα μου από τα παιδικά μου χρόνια, την εξοβέλισα βίαια σε φάση ταπηροκρανίασης [« εν βρασμώ ψυχής »] μόλις άκουσα τον Παπούλια να « οργίζεται ».

** Είμαι σε θέση να γράψω πιο συγκεκριμένα για τα έργα και τις ημέρες των κομμάτων: στην επαρχία τα στόματα ανοίγουν πολύ και όλα μαθαίνονται. Ειδικά όταν κινείσαι [φιλικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, κοινωνικά] σε συγκεκριμένους « πληροφορημένους » κύκλους.

Στην επαρχία, όλο και κάποιος είναι κουμπάρος, ή συνάδελφος, ή φίλος με άτομο μέσα από το τάδε πολιτικό γραφείο, ή ξέρει τον διευθυντή της τράπεζας όπου έχουν τους λογαριασμούς τους [και κλητήρα, αρκεί!] ή το συμβολαιογράφο που τους έγραψε το τελευταίο ακίνητο. Δεν είναι και τόσοι πολλοί.

Οι μέρες και τα έργα όσων πολιτεύονται, συζητούνται εντόνως. Πολύ περισσότερο αυτόν τον καιρό. Οι πρώτοι που ξεκινάνε την κουβέντα, είναι συνήθως οι « άσπονδοι » εσωκομματικοί τους « φίλοι » [ο πραγματικός ανταγωνισμός δηλαδή] και το κάνουν σε κάθε γάμο, σε κάθε πανηγύρι, σε κάθε μνημόσυνο, σε κάθε γιορτή.

Αλλά κι εμείς οι ίδιοι μπαινοβγαίνουμε σε κομματικά γραφεία [πολύχρωμα] κατά καιρούς, για λόγους που δεν έχει νόημα να αναφέρω. Αποφεύγω να μπω σε λεπτομέρειες, πρωτίστως για λόγους ανωνυμίας και δευτερευόντως επειδή δεν αξίζουν ούτε το σάλιο μου.

** Με αυτή την τελευταία παρατήρηση, ουσιαστικά επιστρέφω στο αρχικό θέμα: στη ραγδαία αυτο-απαξίωση του πολιτικού συστήματος και τον κίνδυνο αυτό να οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση.

Εάν αποσταθεροποιηθεί ραγδαία και βίαια το πολίτευμα, φοβάμαι ότι θα ακολουθήσει μία μιλιταριστικού τύπου χούντα.

« Τύπου » επειδή οι σημερινοί αξιωματικοί μάλλον δεν έχουν πολιτικές βλέψεις. Τη σύνταξή τους θέλουν να πάρουν σύντομα, για να μην περικοπεί, και να πάνε σε κάποιο εξοχικό. Τους έχει αλλώσει το « όραμα » της μεταπολίτευσης.

Όχι πως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι το απαύγασμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είναι στην καλύτερη περίπτωση κάτι σαν αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά εξαιρετικά δυσλειτουργικό και πολύ νοθευμένο.

Έχουμε απασφαλίσει κάποιες δικλείδες ασφαλείας που είχε το πολίτευμα: π.χ. καταστήσαμε ανίκανο θεσμικά τον Πρόεδρο, τον « ευνουχίσαμε » υπέρ του Πρωθυπουργού. Αλλά και με το νόμο περί ευθύνης υπουργών [όπως εντελώς παραπλανητικά έχει ονομαστεί, ενώ έπρεπε να λέγεται « περί ανευθυνότητας »] ουσιαστικά, στήσαμε μία φάμπρικα ασυδοσίας από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Την οποία, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ήθελε, δεν μπορεί να ελέγξει ούτε ο Τύπος, εκπληρώνοντας την αποστολή του [« έλεγχος της εξουσίας »] επειδή όποιος ατυχής ασκήσει αρνητική κρίση, κινδυνεύει από τον « τυποκτόνο » νόμο Βενιζέλου. Αρκεί μία αγωγή για να εξοντωθεί. Πρώτα οικονομικά και μετά με κάθε άλλο τρόπο.

Πρώτα « βρήκαμε τοίχο » και μετά καταλάβαμε ότι είναι ώρα να το « πάρουμε αλλιώς ».

** Με κατηγόρησαν ορισμένοι ότι δεν έχω κάτι να προτείνω. Κι όμως, έχω: εκλογές για αρχή και μία σειρά δημοψηφισμάτων [στη συνέχεια] για πολλά θέματα.

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, σε καμία παράταξη. Κινούμαι όμως σε αριστερούς χώρους [πολύ γενικά κι αόριστα με μία ιδιαίτερη συμπάθεια στον Αλαβάνο] και έχω ορκιστεί ότι εάν ποτέ ψηφίσω δεξιά θα κόψω το χέρι από τον ώμο.

Αυτό που διαπιστώνω καθημερινά είναι ότι – δικαίως ή αδίκως, ας μην το λύσουμε εδώ – δεν αντέχουμε οι μισοί [ας πούμε “αριστερόστροφοι”] τα άντερα των άλλων μισών. Ούτε για απεργία δεν μπορούμε να πάμε μαζί, πόσο μάλλον για επανάσταση. Να έχουμε επίγνωση της κατάστασής μας, σύντροφοι, δεν βλάπτει.

Πρόσφατα μου διηγήθηκε ο βα.αλ. [ιστολόγιο “η πρηνής θέση του σκοπευτή”] για μία λαϊκή συνέλευση γειτονιάς, όπου συγκεκριμένος αριστερός σχηματισμός κατέβηκε με κείμενο και θέσεις που ήθελε να περάσει αυτούσιες και όταν είδε ότι δεν του βγαίνουν τα κουκιά, αποχώρησε. Και όχι, δεν ήταν το ΚΚΕ, δεν τα κάνουν μόνο αυτοί αυτά τα « δημοκρατικά ».

Αυτοί είμαστε.

Παραμένω συνεπής στο ρεφορμισμό μου, επειδή μας θεωρώ παντελώς ανίκανους να αυτοδιαχειριστούμε την ελευθερία μας [άσε που, δεν είμαστε έτοιμοι για λαϊκά δικαστήρια, κρεμάλες και όλα αυτά τα « αμεσοδημοκρατικά »]. Όσο κι αν σας πληγώνει, δεν θεωρώ ότι είμαστε έτοιμοι, γενναίοι, αρκετοί, ώριμοι, έξυπνοι κλπ.

Παράλληλα, βλέπω το ΚΚΕ να επαναπαύεται αιωνίως στον άνετο ρόλο της ελάσσονος αντιπολίτευσης, πού να τρέχουμε τώρα να κάνουμε επαναστάσεις και ποιον να επικαλούμαστε ως προστάτη από το εξωτερικό; Την Ρωσία ή την Κίνα; Για Βενεζουέλα και Κούβα ούτε λόγος. Δε βολεύει!

Οπότε, η « κόκκινη » επανάσταση, μας έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει, θα συνεχίσει να περιφρουρεί τη Βουλή όσο ψηφίζονται νομοσχέδια, κάνοντας βάρδιες των ΜΑΤ. Οι λαϊκές συνελεύσεις των 50 (στην επαρχία) έως 5.000 ατόμων, σχολάνε όταν πάνε διακοπές. Δεν βγάζουν άκρη, δεν έχει νόημα καν η αναφορά.

Τί εναλλακτική μένει για να αλλάξει κάτι;

Εκλογές!

To θρυλούμενο « μεγάλο κόστος των εκλογών » μπορεί να περιοριστεί δια Νόμου: να μηδενιστεί το εκλογικό επίδομα των δ.υ. [από 2.600 ευρώ που τους έδινε ο Παυλόπουλος και 2.100 ευρώ που τους έδωσε ο Παπακων/νου, ας πάρουν ένα ρεπώ κάποια άλλη μέρα για τον κόπο τους] και να μηδενιστεί η προεκλογική οικονομική ενίσχυση των κομμάτων. Μένει το χαρτί, η αμοιβή της singular και οι μισθοί των δικαστικών / δικηγόρων.

Το πραγματικό κόστος των εκλογών είναι η αβεβαιότητα του επιχειρηματικού κόσμου. Επειδή στην Ελλάδα, αντίθετα με τον πολιτισμένο κόσμο, όποτε αλλάζει η κυβέρνηση [ακόμα και χωρίς εκλογές, ακόμα και με ανασχηματισμό!!!] διακόπτεται η λειτουργία του Κράτους.

Πρώτον επειδή ο νέος [υπουργός, γενικός γραμματέας, ιδιαίτερος κλπ], δεν ξέρει τί αρμοδιότητες έχει.

Δεύτερον, επειδή ο κάθε υπουργός παίρνει μαζί του το πολιτικό προσωπικό το οποίο στελέχωνε τα καίρια πόστα, για να φέρει ο νέος τα δικά του βύσματα.

Τρίτον, επειδή πρέπει να αλλαχθούν οι παραλήπτες των μιζών για να προχωρήσει οτιδήποτε. Είτε είναι απευθείας συναλλαγή με το δημόσιο, είτε όχι.

Σημείωση για την καλύτερη κατανόηση της τελευταίας πρότασης: στο οικονομικό μας σύστημα, το κράτος είναι παρεμβατικό και στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα, με έναν πολύ διεστραμμένο τρόπο. Αντί δηλαδή να ασχολείται μόνο με μηχανισμούς ελέγχου, παρεμβαίνει και αλλάζει συνέχεια τους κανόνες του παιχνιδιού για να βολέψει συγκεκριμένες ομάδες, όπως κάνει π.χ. με τα κλειστά επαγγέλματα, ή κάθε φορά που βεβαιώνει στην εφορία παράβαση του ΚΟΚ επειδή δεν πληρώσανε ένα ποσό (αντίτιμο διοδίων) ιδιώτες σε ιδιώτες κ.ο.κ.. Αυτές οι πολιτικές, φυσικά και δεν εφαρμόζονται κεντρικά, αλλά είναι κάθε φορά θέμα του εκάστοτε υπουργού και της κουστωδίας του.

ΟΚ, τον άπλωσα πολύ τον τραχανά. Ξέφυγα από το βασικό μου θέμα.

Καταλήγω λέγοντας ότι, σήμερα οι επιχειρήσεις [και σε αυτές εντάσσω και του ενός ατόμου, δηλαδή τους γνωστούς « μπλοκάκηδες » που κατ’ ουσίαν είναι υπάλληλοι] κλείνουν και υποφέρουν από την αβεβαιότητα του ΠΑΣΟΚ και τις καθημερινές ανακοινώσεις μέτρων. Πολλές φορές όσα αποφασίζονται είναι αντικρουόμενα με όσα είχαν ειπωθεί την προηγούμενη.

Δεν υπάρχει στόχευση, δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός, δεν υπάρχει προοπτική. Κάθε μέρα, είναι λες και ξεκινάνε όλα από την αρχή, λες και χθες κυβερνούσαν άλλοι, άσχετοι. « Δεν ξέρουμε τί θα μας ξημερώσει » λένε όλοι. Κυριολεκτικά όμως.

Οπότε, δεν μπορεί η κατάσταση να γίνει χειρότερη με εκλογές. Δεν υπάρχει « χειρότερα » από το « βλέποντας και κάνοντας » που κυριαρχεί σήμερα. Αντιθέτως, μετά τις εκλογές θα υπάρξει μία ηρεμία για λίγο καιρό που μπορεί να είναι ευνοϊκή για τη ζωή μας.

***

Ξέρω ότι σεντόνιασα και κούρασα. Ξέρω ότι σε κάποια σημεία επαναλαμβάνομαι αλλά δεν έχω κουράγιο να κάνω επιμέλεια κειμένου βραδιάτικα. Βάλτε μου μειωμένο βαθμό στην έκθεση και κρατήστε το περιεχόμενο.

Θα επαναλάβω ότι το Οξύ δεν είναι παρά ένα προσωπικό ιστολόγιο, που εξυπηρετεί τις ανάγκες μου για έκφραση. Δεν είναι ούτε ενημερωτικό, ούτε πολιτικό, ούτε σοβαρό, ούτε λόγιο. Χαζοχαρούμενο και γκρινιάρικο είναι, ως επί το πλείστον.

Για τους πολύ καβλωμένους: να σας δώσω το κινητό μου, να με πάρετε όταν αρχίσει η επανάσταση, να ανέβουμε μαζί στο βουνό.

Ως τότε, πείτε με μικροαστή και ό,τι άλλο σας κατέβει.

Στο μεταξύ, εγώ θα συνεχίσω να την παλεύω όπως μπορώ και όπως μου δίνει φώτιση το ξερό μου κεφάλι. Διότι, με ό,τι περιέχει [η κούτρα του] πορεύεται ο καθένας. Δεν μπορούμε να αποδράσουμε από το περιεχόμενό μας.

Υπαρξιακές παρλαπίπες όβερ. Το ξενυχτίσαμε πάλι και ξημερώνει Δευτέρα.

Άντε, καλή εβδομάδα κι αν με μπουζουριάσουνε, θέλω στέλνσιλ « λεφτεριά στην espoir » με το μοβόρικο avatar μου, όχι με το hello kitty. ΟΚ;

[Ψωνάρα, espoir!]

***

Διαβάστε σχετικά και αυτό, ειδικά εάν εκτιμάτε την ειρωνία:  http://roides.wordpress.com/2011/10/29/29oct11b/