θεούσες

Έχετε μπλέξει ποτέ με θεούσα κάργια από εκείνες που τις ξεφορτώνεσαι και πας να πλυθείς για να φύγει από πάνω σου η γλίτσα;

Στη δουλειά;

Ξέρετε, εκείνες που παίρνουν ύφος οσιομάρτυρα και αρχίζουν τα « εγώ νηστεύω, θα φάω λίγο τυρί από σόγια », καταβροχθίζοντας μια γκουμούτσα τυρί μαζί με τα καλαμαράκια τους.

Διότι κατά τη γνώμη τους, αυτό είναι το νόημα της νηστείας: όχι η στέρηση αλλά το να αποφεύγεις « βρώμικα » πράγματα όπως τα ζώα και τα ζωικά παράγωγα. Τα βρώμικα ζώα, όχι τα καλαμαράκια και τα χταπόδια, αυτά τα ξεσκίζουμε χωρίς τύψεις.

Η έννοια του καθαρού και του βρώμικου όμως παραπέμπει στο καλό και το κακό, στους λευκούς και τους μη-λευκούς, στους πιστούς και τους άπιστους, στους « δικούς μας » και τους « άλλους ».

Μερικές φορές γκρινιάζω για την τεράστια ζημιά που έχει προκαλέσει η Εκκλησία στην ελληνική κοινωνία και μου απαντάνε ότι « Υπερβάλλεις ». Κι όμως, η συλλογική μας συνείδηση διαμορφώθηκε μέσα από αιώνες αυτής της δυϊκής θεώρησης του καλού και του κακού.

Παραδείγματος χάριν, ένα αποτέλεσμα που διαπιστώνουμε στο δημόσιο διάλογο είναι αυτή η απόλυτη κατηγοριοποίηση, είτε είσαι με την κυβέρνηση είτε με την αντιπολίτευση, λες και ζούμε στις ΗΠΑ ένα πράγμα. Που ακόμα κι εκεί δηλαδή υπάρχουν τρίτοι δρόμοι.

Δυστυχώς, χάθηκε άλλη μια ευκαιρία να απαλλαγεί η Ελλάδα από τον καρκίνο του άρθρου 3 του Συντάγματος και να αναθεωρήσει το σκοπό της Δημόσιας Παιδείας (ομολογιακό μάθημα, υποχρεωτικό κατηχητικό δηλαδή) στο άρθρο 16.

Το κόστος για αυτή την αβελτηρία μας θα το πληρώσουν οι ερχόμενες γενιές. Η έλλειψη οράματος, ή ίσως, η έλλειψη οραματιστών ικανών να εμπνεύσουν, είναι ένα θεμελιώδες πρόβλημα της σημερινής Ελλάδας. Την κρατά δεμένη, όμηρο στο παρελθόν, στις δεισιδαιμονίες των ρασοφόρων και του ποιμνίου τους.

Μπορεί να μην ανάβουν ακόμα φωτιές του Άη Γιαννιού – κληρονομιά από τις παγανιστικές δοξασίες για το θερινό ηλιοστάσιο – αλλά αυτό είναι μόνο λόγω της επικινδυνότητας, όχι επειδή έπαψε η πίστη τους στο μεταφυσικό.

Λυπάμαι λίγο που δε θα ζήσω να δω τον κόσμο εντελώς απαλλαγμένο από θρησκείες και τους κατ’ επάγγελμα απατεώνες που τις « διακονούν » με το αζημίωτο. Έζησα όμως να δω χώρες όπου η πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει άθρησκη (Ολλανδία). Έζησα να δω περισσότερους πολιτικούς από θρησκευτικούς γάμους στην Ελλάδα. Βλέπω κάθε μέρα περισσότερους άθεους πρώην μουσουλμάνους.

Είναι μια καλή αρχή.

Ο κόσμος αλλάζει σαν το πριόνι, μπρος πίσω με οξείες γωνίες και μικρή πρόοδο κάθε φορά. Βάζω πλάτη – από τη θέση που μπορώ – για να ωθήσω την κοινωνία προς την εξέλιξη. Και βεβαίως, αποφεύγω τις θεούσες επειδή η υπομονή μου – σε αντίθεση με τη βλακεία που τις δέρνει – είναι πεπερασμένη.